Franciszek Szuba (1892-1999)
Urodził się 2.10.1892 r. w Nowej Wsi Królewskiej jako syn Wincentego i Franciszki z domu Nowakowskiej.
W latach 1899-1907 uczęszczał do szkoły powszechnej w Nowej Wsi Królewskiej. Brał udział w strajku szkolnym w latach 1906-1907.
W 1913 r. został powołany do służby wojskowej, którą odbywał w stopniu Grenadier w 7. Kompanii Grenadier-Regiment Prinz Karl von Preußen (2. Brandenburgisches) numer 12 z Frankfurtu nad Odrą. I wojna światowa wybuchła w okresie, gdy odbywał ćwiczenia wojskowe z pułkiem na poligonie pod Magdeburgiem. Jednostka wojskowa walczyła w składzie 5. Dywizji wchodzącej w skład I Armii należącej do III Korpusu Armijnego. W styczniu 1915 r. podczas pierwszych walk pod Soissons we wrześniu 1914 r. został ranny w nogę. Po rekonwalescencji został skierowany do służby we frankfurckim garnizonie. Jesienią 1916 r. został ponownie wysłany na front w składzie 1. Kompanii 3. Lothringisches Infanterie-Regiment numer 135 z Diedenhofen. Jednostka ta wchodziła w skład 33. Dywizji. Z początkiem maja 1917 r. dywizja ta została skierowana do Szampanii w kierunku Pontfaverger (departamencie Marne w pólnocno-wschodniej Francji). Podczas bitwy na froncie zachodnim w okolicach Moronvilliers pomiędzy Reims a Verdun został wzięty do niewoli i przebywał w obozie w Le Puy, a następnie w Montluçon (w regionie Owernia–Rodan–Alpy, w departamencie Allier) od 13.06.1917 r.
Po uwolnieniu podjął pracę w odlewni żeliwa. 27.05.1918 r. zgłosił się ochotniczo do Armii Polskiej Józefa Hallera pod pseudonimem Florian Szulczyński. Wcielony został do 1. Szwadronu Szwoleżerów. Kadra kawalerii wojsk Armii Polskiej wywodziła się z utworzonego 14.07.1917 r. punktu zbiorczego w Sillé-le-Guillaume. Po utworzeniu szwadronu instrukcyjnego powstał w Alençon (w regionie Normandia, w departamencie Orne) 1. Pułk Szwoleżerów. 1. Pułk Szwoleżerów wchodzący w skład Armii Hallera składał się z czterech szwadronów (odpowiedników kompanii w piechocie), które przydzielono do 1. Dywizji Strzelców Pieszych pod dowództwem gen. Bernarda (1. i 2. Szwadrony) i 2. Dywizji Strzelców Pieszych gen. Modelona (3. i 4. Szwadrony). Do Polski powrócił 21.04.1919 r. wraz z 1. Dywizją Strzelców Polskich.
26 kwietnia 1919 r. przetransportowany do Chełma. W maju tego roku został wysłany na front polsko-rosyjski i następnie wziął udział w wielu walkach z Armią Czerwoną – głównie z konnicą gen. Siemiona Budionnego. Brał udział w walkach z Ukraińcami, wyprawie kijowskiej, odwrocie spod Kijowa, obronie Lwowa i ofensywie przeciw konnicy Siemiona Budionnego.
W październiku 1920 r. dywizjon otrzymał nazwę 2. Pułk Strzelców Konnych pod dowództwem podpułkownika kawalerii Antoniego Długoborskiego i został mu przydzielony garnizon w Hrubieszowie. Został zdemobilizowany 7.07.1921 r.
Po powrocie do domu założył rodzinę i prowadził gospodarstwo rolne. Ożenił się z Anielą Nowak (1897-1981).
Po wybuchu II wojny światowej podczas wojny obronnej w 1939 r. służył w oddziałach wartowniczych. Brał udział w bitwach pod Kutnem i Łowiczem. Po wojnie nadal mieszkał w Nowej Wsi Królewskiej, będąc później pod opieką rodziny.
Mianowany na stopień podporucznika 22.06.1991 r., a 11.11.1998 r. porucznika.
Zmarł 18.01.1999 r. i został pochowany 21.01.1999 r. w rodzinnym grobie w Nowej Wsi Królewskiej. W dniu śmierci był najstarszym żołnierzem Wojska Polskiego.
Odznaczony:
- Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski,
- Krzyżem Walecznych,
- Medalem Niepodległości,
- Mieczami Hallerowskimi numer 13307,
- Odznaką Pamiątkową Frontu Wołyńskiego,
- Krzyżem Obrońcow Ojczyzny,
- Brązowym Krzyżem Zasługi.
