Jan Namiński (1896-1962)
Urodził się 8.12.1896 r. w Janowcu, powiat żniński, jako syn Władysława, mistrza garncarskiego i Rozalii z domu Harmacińskiej. Po ukończeniu szkoły powszechnej uczył się rzemiosła w zawodzie masarskim.
W 1915 r. został powołany do służby w Armii Niemieckiej w Kostrzynie nad Odrą. Walczył na froncie francuskim, gdzie był sanitariuszem. W 1916 r. został ranny, walczącw 8. Kompanii 48. Pułku Piechoty. Służąc z kolei w 2. Kompanii 396. Pułku Piechoty 1.11.1918 r. , dostał się pod Valenciennes do niewoli
angielskiej. Przebywał w obozie o kodzie 2D. W styczniu 1919 r. zgłosił się do formującej się jednostki Wojska Polskiego na zachodzie, do Armii Hallera.
Wraz z 19. Pułkiem Piechoty został włączony do walk o Małopolskę. Brał udział w bitwach o Kamieniec Podolski, Jarmolince, Brody, Radziwiłów, Dubno itd. Po odwrocie spod Lwowa brał udział w walce o Warszawę, Modlin, Mławę, Łomżę i Pińsk. Z wojska został zwolniony 21.09.1921 r. w stopniu sierżanta.
Przyjęto go do służby państwowej i pracował jako sekretarz w Komisariacie Obwodowym w Strzałkowie, a następnie w gminie Strzałkowo. Działacz społeczny, członek Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, Związku Strzeleckiego i innych organizacji. Był prezesem Związku Weteranów Powstań Narodowych od dnia założenia kola (24.07.1932 r.), Straży Pożarnej i innych organizacji. Pracował jako urzędnik.
W 1932 r. zawarł w Strzałkowie związek małżeński z Jadwigą Solińską. Zamieszkał we Wrześni przy ul. Parkowej 1.
Zmarł 23.04.1962 r. i został pochowany na wrzesińskim cmentarzu parafialnym, ekshumowany do grobu rodzinnego na cmentarzu komunalnym.
