Michał Kobyliński (1890-1940)
Urodził się 16.09.1890 r. w Zagórowie, powiat słupecki, jako syn rolnika i wójta Zagórowa Jana i Franciszki
z domu Ulatowskiej. Miał sześcioro rodzeństwa, czterech braci i dwie siostry. Rodzina Kobylińskich pochodziła z Wrześni, a w Zagórowie osiedliła się na początku XIX w.
Po ukończeniu szkoły powszechnej w Zagórowie uczył się w Męskim Gimnazjum Klasycznym w Kaliszu
w latach 1901-1905. Podczas rewolucji w Królestwie Polskim w styczniu i lutym 1905 r. wziął udział w strajku szkolnym. W 1909 r. rozpoczął naukę w Seminarium Nauczycielskim w Łęczycy, które ukończył w 1912 r. 1.08.1912 r. otrzymał posadę nauczyciela szkoły powszechnej w Tubądzinie w powiecie sieradzkim.
Po wybuchu I wojny światowej 1.08.1914 r. wcielono go, jako szeregowego, do armii carskiej, w której służył w 184. Warszawskim Pułku Piechoty oraz w 113. Staroruskim Pułku Piechoty w Tambowie, Smoleńsku i Moskwie. 14.06.1916 r. w Piatigorsku w Rosji, podczas służby w armii carskiej, zawarł związek
małżeński z Kazimierą Żakiewicz (1894-1974), z którą miał syna Mariusza (1933-2000).
W 1915 został skierowany do Szkoły Chorążych w Telawi (we wschodniej Gruzji, stolica regionu Kachetia na Kaukazie), po której ukończeniu 20.03.1916 r. uzyskał awans na stopień chorążego (praporszczika). W grudniu tego samego roku został wysłany na front turecki, gdzie brał udział w walkach w Azji Mniejszej.
2.12.1917 r., na własną prośbę został przeniesiony do I Korpusu Polskiego w Rosji generała Józefa Dowbora-Muśnickiego, gdzie służył w ramach 3. Pułku Strzelców Polskich, a następnie walczył na froncie w szeregach Legii Oficerskiej. Po rozbrojeniu oddziałów polskich przez władze niemieckie powrócił
do Polski we wrześniu 1918, a 1.10.1918 r. rozpoczął pracę jako nauczyciel w Publicznej Szkole Powszechnej w Szymanowicach. W czasie wojny polsko-bolszewickiej 13.09.1919 r. został powołany do Wojska Polskiego w stopniu podporucznika jako oficer gospodarczy. Otrzymał przydział do Centrum Wyszkolenia 7. Dywizji Strzelców Polskich działającego w 21. Pułku Strzelców Polskich, jednostki Armii Hallera przybyłej z Francji. Ten pułk przybył w połowie czerwca 1919 r. do Polski, pozostając w pogotowiu
bojowym przeciw Niemcom w okolicach Sochaczewa, a później Łowicza. W związku z przejściem oddziałów „Błękitnej Armii” (Armii gen. Józefa Hallera) na etat wojsk krajowych we wrześniu 1919 r. nazwę pułku przemianowano na 145. Pułk Piechoty Strzelców Kresowych. Pod tą nazwa walczył w wojnie polsko-bolszewickiej.
Brał udział w wojnie przeciw bolszewikom w jego szeregach. Później nazwę pułku po raz kolejny przemianowano na 72. Pułk Piechoty. Pułk wszedł wówczas w skład 28. Dywizji Piechoty. 1.04.1921 otrzymał awans na stopień porucznika. Po demobilizacji 27.10.1921 r., po zawarciu pokoju ryskiego, odszedł z wojska. Został przeniesiony do rezerwy z przydziałem mobilizacyjnym do 68. Pułku Piechoty we Wrześni.
Powrócił do wykonywania zawodu nauczyciela. 1.11.1921 r. został mianowany pełniącym obowiązki kierownika, a 1.09.1923 r. kierownikiem siedmioklasowej Publicznej Szkoły Powszechnej w Tuliszkowie,
Od 1.09.1924 r. objął funkcję pełniącego obowiązki kierownika siedmioklasowej Publicznej Szkoły Powszechnej w Golinie, a od 1.04.1927 r. został mianowany jej kierownikiem. Pełnił tę funkcję do wybuchu II wojny światowej.
Ukończył także liczne kursy dokształcające, w tym w 1930 r. Państwowy Wyższy Kurs Nauczycielski (w grupie humanistycznej) w Toruniu. W 1939 r. znajdował się w składzie kadry zapasowej Dowództwa Okręgu Korpusu VII w Poznaniu. Podczas mobilizacji w 1939 r. został powołany do 68. Pułku Piechoty.
Pułk ten przebił się do Warszawy i brał udział w obronie stolicy do 28.09.1939 r. We wrześniu 1939 r. w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli radzieckiej. Z zapisów obozowych w kwietniu 1940 r. wynika, że przebywał w jenieckim obozie w Kozielsku. Według listy z 9 kwietnia 1940 r. o numerze 025/3 został wysłany między 11 a 12 kwietnia 1940 r. do dyspozycji naczelnika NKWD na obwód smoleński.
Został zamordowany między 13 a 14 kwietnia 1940 r. w Lesie Katyńskim i tam pochowany.
Władze niemieckie dokonały w 1943 r. ekshumacji zamordowanych w Katyniu. Niemieckie podsumowanie dzienne z 7 maja 1943 r. zawiera zapis jego nazwiska pod numerem 1317 na liście A.M. N – 462 – 13 – 2915. Przy szczątkach znaleziono legitymację nauczycielską, zdjęcia, jedną widokówkę.
Odznaczony:
- Srebrnym Krzyżem Zasługi,
- Srebrnym Medalem Za Długoletnią Służbę,
- Brązowym Medalem Za Długoletnią Służbę,
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.
W ramach akcji „Katyń. Ocalić od zapomnienia” 15 kwietnia 2010 w Golinie na terenie Szkoły Podstawowej im. Juliusza Słowackiego dokonano uroczystego odsłonięcia obelisku poświęconego pamięci Michała Kobylińskiego i wszystkich ofiar Katynia oraz posadzenia dębu pamięci Michała Kobylińskiego.
Postanowieniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego z 5.10.2007 r. awansowany pośmiertnie na stopień kapitana.
Na podstawie tekstu w Cyfrowej Dziecięcej Encyklopedii Wielkopolan, opracowanego w Szkole Podstawowej im. Juliusza Słowackiego w Golinie, powiat koniński. Autorzy:
- zespół uczniowski w składzie Wiktoria Słomka, Weronika Wawrzyniak, Dawid Kobierski, Wiktoria Szygenda, Dominik Perliński,
- nauczyciel prowadzący – Aleksandra Gołdych.