Wojciech Kaźmierczak (1894-1972)
Urodził się 19.04.1894 r. w Bierzglinie, powiat wrzesiński, jako syn Jana i Stanisławy z domu Różewicz.
Podczas I wojny światowej został powołany do służby wojskowej i wcielony do armii niemieckiej. Służył w stopniu szeregowca w 12. Kompanii Infanterie-Regiment Graf Dönhoff (7. Ostpreußisches) numer 44 w Gołdapi i Giżycku. Jednostka wojskowa walczyła w składzie 2. Dywizji Piechoty. Podczas bitwy na froncie zachodnim w okolicach Ypres o Messines pod Wytschaete został wzięty do niewoli angielskiej 7.06.1917 r.
i przebywał w obozie o kodzie Bl. pod numerem 2848. Następnie przebywał jako jeniec w obozie Pattishall zwanym też Eastcote w pobliżu Towcester w Northamptonshire. Stamtąd 1.04.1919 r. wstąpił do Armii Hallera we Francji.
W stopniu szeregowca służył w 416. Pułku Rezerwowym Piechoty Francuskiej kolejno przemianowanym na 21. Pułk Strzelców Polskich pod dowództwem podpułkownika Luciena Clementa Maurela. Pułk został
wcielony do 7. Dywizji Strzelców Polskich pod dowództwem gen. Laurenta Louisa Adriana Bonnina. 9.06.1919 r. pułk wyruszył z Lure we Francji do Sochaczewa i następnie Łowicza. 1.09.1919 r. w ramach zjednoczenia Wojska Polskiego pułk otrzymał nazwę 145. Pułk Piechoty Strzelców Kresowych i został przypisany do 18. Dywizji Piechoty. Następnie wyruszył do walki nad Zbrucz w okolice Skały. Brał udział w walkach przeciw bolszewikom. 5.03.1921 r. zmieniono nazwę pułku na 72. Pułk Piechoty i ostatecznie
skierowano do Radomia. Wojciech Kaźmierczak zachorował na froncie na zapalenie płuc. 20.05.1920 r. został przeniesiony do rezerwy.
Ożenił się w 1920 r. z Władysławą Szamburską (ur. 1897 r. w Jaktorowie, zmarłą 31.12.1944 r. we francuskim Lens). W małżeństwie urodziło się 7 dzieci: Zygmunt (Simon, 1922-1978), Wladislas (Wacław,
1924-1997), Anna (1926-2002) po mężu Fortuniak, Wanda (1932-2010) po mężu Hermant, Cecilia (1934-2017), Aline (1938-2020) po mężu Pawlowski i Bruno (1940-2005).
Zmarł we Francji 29.03.1972 r. w miejscowości Lievin. Spoczywa na cmentarzu w Calonne Lievin.
