Michał Kaczmarek (1893-1984)
Urodził się 4.09.1893 r. w Maniewie, powiat obornicki, jako syn Marcina i Michaliny z domu Grupa.
Ukończył czteroklasową szkołę powszechną.
Podczas I wojny światowej został powołany do służby wojskowej i wcielony do armii niemieckiej. Służył w stopniu Gefreiter w 7. Kompanii Infanterie-Regiment von Courbière (2. Posensches) numer 19 z Lubania. Jednostka wojskowa walczyła w składzie 9. Dywizji. Podczas walk na froncie zachodnim w ostatnich dniach wojny dywizja walczyła w Szampanii i Flandrii w La Capelle, a następnie na północ od Guise w pobliżu
Novin i Avesnes. W tym rejonie 4.11.1918 r. 9. Dywizja poniosła poważne straty. Do niewoli trafiło 1800 żołnierzy.
Przed wojną mieszkał w Objezierzu, powiat obornicki, a następnie we Wrześni przy ul. Dzieci Wrzesińskich 9 /7. Wtedy, służąc w 58. Pułku Piechoty posiadał stopień kaprala.
Po II wojnie pracownik fizyczny w Jednostce Wojskowej we Wrześni (Kwatermistrzostwo Jednostki Wojskowej 2327). Od 6.06.1951 r. strażnik w Warszawskim Zjednoczeniu Robót Lądowo – Inżynieryjnych nr 2, Odcinek Robót we Wrześni. Potem robotnik w PKP Franowo.
Ożenił się w 1921 r. we Wrześni z Marią Banaszak (1898-1973) z którą miał dzieci: Kazimierza (ur. 1922), Felicję (ur. 1923, wyszła za mąż za Stefana Woźniaka), Bronisławę i Władysława (ur. 1925, ożenił się z Kazimierą Przybysz, spoczywają na cmentarzu komunalnym).
Zmarł 9.02.1984 r. we Wrześni i został pochowany na cmentarzu komunalnym, gdzie we wspólnym
rodzinnym grobie razem spoczywają Kaczmarkowie i Woźniakowie.
