Franciszek Erenz (1885-1962)
Urodził się 8.03.1885 r. w Orle koło Chrzypska Wielkiego, powiat międzychodzki, jako syn Józefa i Franciszki z domu Nowak.
Jako poddany Cesarza Niemieckiego został powołany w latach 1905-1907 do służby czynnej w armii niemieckiej. Służył w Infanterie-Regiment Herzog Ferdinand von Braunschweig (8. Westfälisches) numer 57 w Wesel (miasto w Nadrenii Północnej-Westfalii w pobliżu Düsseldorf).
Podczas I wojny światowej został powołany do służby wojskowej i ponownie wcielony w 1914 r. do armii niemieckiej. Służył w stopniu Gefreiter w 3. Kompanii Infanterie-Regiment 190 z Münster Provinz Westfalen und Niederhein. W tym czasie jednostka wojskowa walczyła w składzie 185. Dywizji Piechoty. Podczas walk w kwietniu 1916 r. został lekko ranny. W lipcu 1916 r. ruszyła ofensywa francusko–brytyjska nad Sommą. Walki odbywały się w okolicach Thiepval, Contalmaison, Bazentin (od początku do 18 lipca). Tam poniesiono poważne straty. Pod koniec lipca nastąpił czas odpoczynku w St. Quentin Vermand i Cateau. Podczas bitwy na froncie zachodnim został wzięty do niewoli angielskiej 7.07.1916 r. i przebywał w obozie jenieckim Feltham (Middlesex, Londyn). Podczas walk otrzymał rany bagnetowe w ramię i brzuch.
Do Armii Polskiej we Francji wstąpił 23.10.1918 r. Przybrał wowczas pseudonim Emyski. Służył w 49. Pułku Strzelców Kresowych w III Batalionie 3. Kompanii Kartaczownic. Pułk ten po wcieleniu do Wojska Polskiego otrzymał nazwę 65. Starogardzkiego Pułku Piechoty. Zdemobilizowany 8.02.1920 r. jako rocznik niepoborowy.
Mieszkał w Gnieźnie i we Wrześni, między innymi przy ulicy Rzecznej 1. Był dwukrotnie żonaty. Pierwszą żoną była Teodora Walkowska z miejscowości Pokoje (1896-1928), z którą ślubował w Cieninie Kościelnym w 1922 r. Druga żona to Zofia Kierblewska (1895-1981), poślubiona w 1931 r. w Marzeninie, która spoczywa na cmentarzu komunalnym. W małżeństwach urodziły się dzieci: córka Maria (1924 r.) i synowie Eugeniusz (1928 r.), Wacław (1933 r.), Benedykt (1936 r.), i Andrzej (1938 r.). Synowie Wacław i Andrzej spoczywają na wrzesińskim cmentarzu komunalnym.
Podczas II wojny światowej został wysiedlony z rodziną przez Niemców do Wysokiego Koła gmina Gniewoszów powiatu kozienickiego.
Wstąpił 1.07.1929 r. do Placówki Poznańskiej Związku Hallerczyków, a 1.09.1929 r. przeniesiony do Placówki Wrzesińskiej Związku, której prezesował przez cały okres istnienia. Należał do Powiatowego Koła Związku Inwalidów Wojennych Rzeczypospolitej Polskiej, jako że otrzymał przestrzał przez prawe przedramię i doznał znacznego osłabienia wzroku. Posiadał stopień kaprala.
Zmarł 11.01.1962 r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym we Wrześni. Ekshumowany na cmentarz komunalny do grobu żony.
Odznaczony:
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921,
- Mieczami Hallerowskimi.
Franciszek Erenz
