Stanisław Dziennik (1899-1976)
Urodził się 27.10.1899 r. w Oporowie, powiat szubiński, jako syn Jana i Wandy z domu Tetrzyńskiej. Podczas I wojny światowej został powołany do służby wojskowej i wcielony do armii niemieckiej. Służył w stopniu Musketier w 7. Kompanii 4. Westpreußisches Infanterie-Regiment numer 140 z Inowrocławia. Pułk ten walczył w składzie 4. Dywizji Piechoty.
Podczas bitwy na froncie zachodnim w połowie 1918 r. został ranny, a 18.08.1918 r. w okolicach Merris został wzięty do niewoli i przebywał w obozie o kodzie 7.S.H. (7. Southern Hospital). Był wówczas ranny w lewe udo. Poszukiwał później kolegi z Londynu. Razem przebywali w Fulham Military Hospital Londyn.
Ożenił się w 1928 r. z wdową Augustyną Kahl z domu Kasan (1897-1976), z którą miał trzech synów: Jana (1928-1980), Romana (1928-2019) i Mieczysława (1933-1982) oraz córkę Martę (1930-2003) po mężu Torzewską. Przysposobił też syna wdowy Hermana Ottona (1920-1982) z jej pierwszego małżeństwa. Z zawodu był kupcem, a pracował jako urzędnik sądowy. Mieszkał przejściowo w Poznaniu i Zbąszyniu. Podczas II wojny światowej walczył w 2. Armii Wojska Polskiego. Posiadał status inwalidy wojennego.
Zmarł 22.06.1976 r. i został pochowany we Wrześni na cmentarzu komunalnym, a później ekshumowany i pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu parafialnym.
Odznaczony:
- Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski,
- Brązowym Medalem Zasłużony Na Polu Chwały,
- Medalem za Odrę, Nysę, Bałtyk,
- Medalem za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945 (ze Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich),
- Odznaką Grunwaldzką.
