Stanisław Litwiński (1895-1973)
Urodził się 27.10.1893 r. w Raczkowie, powiat wągrowiecki, jako syn Zygmunta i Florentyny z domu Wesołowskiej.
Uczestniczył w strajku szkolnym w 1906 r.
Podczas I wojny światowej został powołany do służby wojskowej i wcielony do armii niemieckiej. Służył w stopniu Gefreiter w 11. Kompanii Grenadier–Regiment König Wilhelm I (2. Westpreußisches) numer 7 z Legnicy. Jednostka wojskowa walczyła w składzie 9. Dywizji Piechoty. Od 6 maja 1917 r. Dywizja atakowała Vauclerc i Californie. Tu doznała Dywizja wielkie straty szczególnie pod Winterberg, a także straty poniosła w następnych atakach na linii Californie – Chevreux les Courtines w dniach 22 i 24 maja 1917 r. Podczas bitwy został wzięty do niewoli i przebywał od 4.07.1917 r. w różnych obozach, między innymi w Orleanie, następnie w Le Puy od 28.07.1917 r. i od 2.08.1917 r. w obozie Montluçon.
W 1922 r. we Wrześni zawarł związek małżeński z Ludwiną Maciejewską z Kaczanowa, urodzoną w 1898 r.
Był zawodowym podoficerem 68. Pułku Piechoty w stopniu starszego sierżanta. Pełnił funkcję szefa kompanii. Podczas wojny obronnej w 1939 r. został dowódcą plutonu. Trafił do niewoli i został osadzony w obozie jenieckim Stalag III A w Luckenwalde (Brandenburgia).
W czasie okupacji hitlerowskiej przystąpił do Wielkopolskiej Organizacji Wojskowej. Aresztowany i więziony przez władze niemieckie, torturowany w więzieniach we Wrześni i Trzemesznie. Zwolniony w końcu z braku dowodów pozostał pod dozorem policyjnym.
Po zakończeniu wojny działacz weterański, członek ZBoWiDu. Zatrudniony jako pracownik umysłowy.
Mieszkał we Wrześni przy ul. Lenina (Warszawskiej) 7/6.
Zmarł 30.08.1973 r. we Wrześni i został pochowany na wrzesińskim cmentarzu komunalnym.
