Franciszek Korzeniewski (Korzeniowski) (1892–1940)
Urodził się 28.12.1892 r. w Bierzglinie, powiat wrzesiński, jako syn Franciszka i Antoniny z domu Hernes.
Ukończył powszechną szkołę czteroklasową.
Podczas I wojny światowej został powołany do służby wojskowej i wcielony do armii niemieckiej. Służył w stopniu szeregowca w 2. Kompanii 4. Magdeburgisches Infanterie-Regiment numer 67 z Metzu. Jednostka wojskowa walczyła w składzie 34. Infanterie-Division. Podczas walk w tej jednostce w 1915 r. został ranny. Następnie służył w 4. Kompanii Reserve-Infanterie-Regiment numer 39 z Münster (Westfalia). Jednostka wojskowa walczyła w składzie 13. Reserve-Division. Podczas walk na froncie zachodnim pod Verdun 24.10.1916 r. dostał się do niewoli. Przebywał w obozach: w szpitalu H26 i C13 jako ranny w uda, w Nevers, Le Puy i Montluçon. Od lata 1915 polscy jeńcy z armii niemieckiej byli umieszczani w obozach w Le Puy, Montluçon i Vierzon.
Do wiosny 1919 r. przez obozy dla polskich jeńców wojennych we Francji przeszło 20 tys. żołnierzy. Wstąpił do Armii Hallera, z którą przybył do Polski. Brał udział w wojnie przeciw bolszewikom.
20.02.1920 r. został przyjęty jako posterunkowy do Policji Państwowej. Służył w województwie lwowskim. Od końca lat dwudziestych aż do 1939 r. służył na posterunku Policji Państwowej w Zaszkowie, powiat lwowski (w Ukrainie obecnie w rejonie żółkiewskim obwodu lwowskiego).
Podczas wojny obronnej w 1939 r. trafił do niewoli radzieckiej. Aresztowany w Ukrainie. Został zamordowany w więzieniu w Kijowie przy ul. Karolenkiwskiej 17 i pochowany w Kijowie Bykowni. Jego nazwisko figuruje wśród 100 osób na Liście wywozowej numer 071/1–059 z 1940 r.
