Stanisław Jóźwiak (1889-1940)
Urodził się 1.04.1889 r. w Chwalibogowie jako syn Michała i Marianny z domu Sęk.
Ukończył czteroklasową szkołę powszechną.
Podczas I wojny światowej został powołany do służby wojskowej i wcielony do armii niemieckiej. Służył w stopniu Gefreiter w 2. i 10. Kompanii Grenadier-Regiment König Wilhelm I (2. Westpreußisches) numer 7 z Legnicy. Jednostka wojskowa walczyła w składzie 9. Dywizji Piechoty. Podczas walk na froncie zachodnim został w 1915 r. ranny. Na początku września 1916 r. dywizja została wycofana z sektora okopów Calonne i odciążyła 14. Dywizję Bawarską w lasach Vaux Chaptire (Verdun). W tym ostatnim sektorze poniosła ogromne straty. 24 października 1916 r. straciła 700 wziętych do niewoli ludzi. Została zwolniona z frontu na początku listopada i uzupełniona z rezerw V Armee Korps. Wówczas Stanisław Jóźwiak dostał się do niewoli. Wzięty do niewoli i przebywał w obozie w Le Puy od 29.11.1916 r., a stamtąd 29.12.1916 r. przeniesiony do Montluçon.
Do Polski powrócił z Armią Hallera. Brał udział w wojnie przeciw bolszewikom.
Służbę w Policji Państwowej zaczął w 1920 r. Służył w stopniu posterunkowego na posterunku w Żerkowie i Jarocinie oraz we wrześniu 1939 r. w Pleszewie.
Mieszkał w Pleszewie. Ożenił się w 1921 r. w Czeszewie z Weroniką Bukowską, z którą miał czworo dzieci: dwóch synów Zygmunta i Henryka oraz dwie córki Olenę i Bożenę.
Podczas wojny obronnej w 1939 r. trafił do niewoli radzieckiej. W październiku 1939 r. przebywał w obozie jenieckim w Juchnowie (zwany też Pawliszczew Bor, obóz dla polskich jeńców wojennych w latach 1939–
1940, położony w obwodzie smoleńskim, pomiędzy Juchnowem – miastem w środkowej Rosji, w obwodzie kałuskim – a Kozielskiem, w niektórych dokumentach nazywany „obozem Juchnowo” lub „obozem R–43”). Jego nazwisko figuruje w karcie rejestracyjnej jenieckiego obozu juchnowskiego z 29.10.1939 r. wypełniona prawdopodobnie po opuszczeniu obozu.
Stąd został wysłany 26.10.1939 r. do obozu jenieckiego w Ostaszkowie, dokąd przybył 29.10.1939 r. Ostatnia wiadomość, jaką otrzymała rodzina, pochodziła z 31.12.1939 r. Z Ostaszkowa, według listy z 5 kwietnia 1940 r. o numerze 05/1, został oddany 6 kwietnia 1940 r. do dyspozycji naczelnika NKWD na obwód kaliniński (twerski). Został zamordowany w siedzibie NKWD w Kalininie między 8 a 9 kwietnia 1940 r. i pochowany w Miednoje.
Odznaczony:
- Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921,
- Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
- Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę,
- Odznaką Związku Uczestników Powstań Narodowych RP.
Postanowieniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego z 5.10.2007 r. awansowany pośmiertnie na stopień aspiranta Policji Państwowej.
