Stanisław Florkowski (1886-1919)
Urodził się 1.04.1886 r. w Rejowcu (Revier), powiat wągrowiecki, jako syn Tomasza i Nepomuceny z domu Krupskiej.
W 1913 r. w kościele w Opatówku zawarł związek małżeński z pochodzącą z Małej Górki Marianną Szambelańczyk (zm. w 1969 r). Zamieszkali w rodzinnej miejscowości żony. Wkrótce urodził się im syn Wacław (1914-1998).
Po wybuchu I wojny wojsko niemieckie upomniało się o żołnierza. Został powołany do służby wojskowej i wcielony do armii niemieckiej. Służył w stopniu szeregowca w miejscowości Gotha, gdzie był wcielony do 1. Kompanii 6. Thüringisches Infanterie-Regiment numer 95. Pułk ten walczył w składzie 76. a następnie 83. Brygady Piechoty 38. Dywizji Piechoty XI Korpusu Armii. Dywizja ta wyruszyła na front zachodni 22.08.1914 r., ale wkrótce została zadysponowana na front wschodni. Już w sierpniu znalazła się na terenie Polski. Tu dywizja przeszła szlak bojowy przez Pińczów, Opatów, Rawę, Białystok i Grodno.
Po 13 miesiącach ponownie padł rozkaz wymarszu na front zachodni. Walczył we Francji pod Verdun, nad Sommą, we Flandrii i Artois. Znajdując się w okolicy Passchendaele dywizja otrzymała wskutek zawieszenia broni rozkaz powrotu do miejsca stacjonowania. Powrót ten nastąpił już bez Stanisława Florkowskiego, bowiem został uznany za zaginionego, a faktycznie znalazł się w niewoli. Podczas bitwy na froncie zachodnim został wzięty do niewoli 8.10.1918 r. pod Cambrai i 12.10.1918 r. skierowany do obozu o numerze 345.
We Francji przystąpił do Armii Hallera i został strzelcem 19. Pułku Strzelców Polskich przemianowanego później na 143. Pułk Strzelecki, a dalej na 4. Pułk Strzelców Podhalańskich. Z Armią Hallera przybył do Polski, zajmując pozycje na froncie wschodnim. Mimo że prowadził higieniczny tryb życia (nie palił i nie pił alkoholu), dopadła go choroba.
Zmarł 18.12.1919 r. w szpitalu polowym w Kamieńcu Podolskim na tyfus. W 1920 r. wdowa ponownie wyszła za mąż, za Józefa Łabędzkiego.
