Feliks Przybylski (1876-?)
Urodził się 5.04.1876 r. w Konarzewie, powiat poznański, jako syn Józefa i Józefy z domu Linkowskiej.
Podczas I wojny światowej został powołany do służby wojskowej i wcielony do armii niemieckiej. Służył w stopniu szeregowca w Pionier Kompagne numer 263. Pod koniec wojny jednostka wojskowa walczyła w składzie 117. Dywizji. Składała się ona w znacznej mierze z Polaków i Alzatczyków.
Podczas bitwy na froncie zachodnim nad Sommą po odpoczynku w Gandawie, 117. Dywizję 4.08.1918 r. przewieziono koleją do Peronne, gdzie do 18.08.1918 r. weszła do sektora leśnego Vrely–Hangest. W brytyjskim ataku na południe od Sommy 8.08.1918 r. dywizja straciła około 2700 jeńców. Wzięty do niewoli 8.08.1918 r. pod Vincourt i został osadzony w obozie jenieckim i oznaczony na liście numer 180.
Z zawodu był szewcem, a następnie posterunkowym Policji Państwowej.
Mieszkał we Wrześni przy ul. Warszawskiej 5.
Ożenił się z Joanną Byszewską (1.08.1881-1959) z Torunia, z którą miał syna Władysława (1904-1963) i córkę Feliksę Helenę, która była zakonnicą (s. Anzelma) w Staniątkach.
Podczas II wojny światowej rodzina Przybylskich została wysiedlona z Wrześni do Generalnej Guberni.
Zmarł w Staniątkach 25.10.1944 roku. Został pochowany we wsi Brzezie. Grób został zlikwidowany.
