Jan Nawrocki (1884 – 1966)
Urodził się w dniu 5.08.1884 r. w Nowej Wsi Podgórnej jako syn Łukasza i Agnieszki z domu Sieradzkiej.
W wieku 19 lat wyjechał do Nadrenii i tam pracował w kopalni. Mieszkał w Dellwig. Należał do Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” i Związku Robotników Polskich.
W 1910 r. w Solcu zawarł związek małżeński z Pelagią Nowotną (1889-1959). Mieli córkę Marię (1923) i syna Leona (1932).
W grudniu 1914 r. został powołany do armmi pruskiej. Służył w Armii Niemieckiej w 10. Kompanii Reserve Infanterie Regiment nr 30 raz w 10. Kompanii 87. Infanterie Regiment. Został wzięty 25.09.1915 r. do niewoli francuskiej. Po 14 dniowym pobycie w szpitalu został wysłany do Marsylii. Następnie z grupą jeńców trafił do obozu w Le Puy skąd zostali skierowani do pracy w kopalni w Montrambert. Z liczącego około 600 jeńców obozu w Montrambert w 1917 roku przeszło 200 ochotników z Józefem Ludygą na czele zgłosiło się do tworzącej się we Francji Armii Polskiej. W styczniu 1918 r. zostali oni wysłani do Le Puy, gdzie ich umundurowano i w liczbie 1200 wysłano na szkolenie do obozu w Sille de Guillaume.
3 maja 1918 r. otrzymał awans na kaprala, a 1.01.1919 został mianowany sierżantem. Następnie został przydzielony do Żandarmerii Polskiej 3. Korpusu Armii gen. Hallera, z którym 21 maja 1919 przyjechał do Warszawy. Został zdemobilizowany 15.12.1919 r. w stopniu sierżanta (wachmistrza).
W lutym 1920 r. zgłosił się do Żandarmerii Krajowej. Następnie służył jako komendant w Policji Państwowej w Nakle. Pracę w policji zakończył w 1922 r. i wyjechał za pracą do Francji. Tam pracował do marca 1931 r. Wrócił do Polski do rodziny, która mieszkała w Krzykosach.
Mieszkał w Krzykosach. Należał do Koła Krzykosy Związku Weteranów Powstań Narodowych R.P., do którego wstąpił 1.03.1937 r.
W 1937 r. starał się o Medal Niepodległości. Jego wniosek został odrzucony.
Zmarł 22.05.1966. Spoczywa na cmentarzu w Solcu.
