Ludwik Żubrowski (1894-1941)
Urodził się 9.08.1894 r. w Gozdowie jako syn Kazimierza i Michaliny z domu Gawlak.
Podczas I wojny światowej został powołany do służby wojskowej i 1.12.1914 roku wcielony do armii niemieckiej.
Służył w stopniu szeregowca w 8. Kompanii 9. Westpreußisches Infanterie-Regiment numer 176 z Torunia.
Jednostka wojskowa walczyła w składzie 35. Division. Na początku lipca, gdy rozpoczęła się bitwa nad Sommą, 35 dywizja utrzymywała front od strony zachodniej Vermandovillers (wieś w Pikardii) na południe od Chilly.
176. Infanterie Regiment został wysłany do linii w sektorze Herbécourt -Estrées (miejscowości w regionie Hauts-de-France, w departamencie Nord) a tam 2.07.1916 r. stracił 170 żołnierzy, wziętych do niewoli przez Francuzów. Walcząc dalej pułk ten ciężko przegrał we francuskim ataku 20.07.1916 r. między miejscowościami Belloy a lasem L’Étoile (w regionie Hauts-de-France).
Ludwik Żebrowski 21.07.1916 r. został wzięty do niewoli i przebywał w obozie armijnym. 21.08.1916 r. został przeniesiony do Le Puy. Tam wstąpił do Armii Polskiej z przydziałem do 10. kompanii w obozie Lessay, następnie został wcielony do 3 pac, później do 12 pac i 17 pac. Został zdemobilizowany 22.11.1920 r.
W okresie międzywojennym pracował jako strażnik celny a później jako strażnik graniczny w komisariacie Straży Granicznej w Rawiczu.
Ożenił się z Heleną Grzegorską (1893-1942), z którą miał troje dzieci.
Został odznaczony:
- Brązowym Krzyżem Zasługi (1930)
- Mieczami Hallerowskimi.
- Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę (1938)
- Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę (1939)
W czasie okupacji został aresztowany przez gestapo, osadzony w więzieniu przy ulicy Młyńskiej w Poznaniu i stracony 5.12.1941 roku.
